Siańnia ranica j sonca ŭstavałi
u vianku z kalarovych ahnioŭ
i karunkami jldzianymi źziałi
załatyja hałiny klanoŭ.
Nietutejšyja, dziŭnyja kraski
zaharałisia ŭ šybach vakon...
Było rańnie – staronkaju z kazki,
było rańnie, jak kazačny son.
A paśla... nieba zhasła... ściamnieła...
viecier hollem suchim zašaścieŭ,
z šeraj vyšy, i čysty i bieły,
śnieh husty papiacieŭ, palacieŭ.
Jon pabłytaŭ dziŭnyja uzory
u halłi razvarušanych dreŭ,
jon markotnyja nivaŭ razory
śniežna-biełaj pialonkaj adzieŭ,
sypkich hurbaŭ namioŭ, pierajnačyŭ
śviet, chadu našych čynaŭ i dzion.
Zhasiŭ zory j ahni, kab zaznačyć,
što ŭsio ž dola – nia kazka j nia son.
1928, Chełmna.
|
|
